Not every day you get to chat with one of your favorite #StarWars authors. Great meeting Michael Stackpole who told me he was highly excited about the upcoming #RogueSquadron movie and assured me Patty Jenkins had been in contact with him early on. #GalaxyCon @ScarifPodcast pic.twitter.com/x2EKk7JzYg
— just brad (@Jedi4Liberty) March 19, 2022
What's the real story behind @MikeStackpole's involvement in the @PattyJenks's #RogueSquardron movie? He is this week's guest on ATG & here's what he had to say.
— Around the Galaxy + ATGcast 🎙 (@ATGcast) March 23, 2022
Full episode at @applepodcasts:https://t.co/ITz9e3EjlE@spotify:https://t.co/Xa994Q0x7m pic.twitter.com/6vCohpCNcY
I am so honored to have the chance, and can't wait to make a great film together. Thank you, Bob. @starwars #RogueSquadron @Disney https://t.co/60gSj3nznm
— Patty Jenkins (@PattyJenks) December 11, 2020
I hope we make you proud. Thank you for your inspiring work. #RogueSquadron #StarWars @Lucasfilm_Ltd ❤️ https://t.co/RFEVx9khYP
— Patty Jenkins (@PattyJenks) December 11, 2020
W kioskach i salonach prasowych można znaleźć pięćdziesiąty siódmy tom Kolekcji komiksów Star Wars zatytułowany „X-wingi: Eskadra Łotrów 3” zawierający komiksy:
W kioskach i salonach prasowych można znaleźć pięćdziesiąty szósty tom Kolekcji komiksów Star Wars zatytułowany „X-wingi: Eskadra Łotrów 2” zawierający komiksy:
W kioskach i salonach prasowych można znaleźć pięćdziesiąty piąty tom Kolekcji komiksów Star Wars zatytułowany „X-wingi: Eskadra Łotrów 1” zawierający komiksy:
Scenariusz Charles Soule
Rysunki Giuseppe Camuncoli
Okładka Francesco Mattina
Scenariusz Charles Soule
Rysunki Giuseppe Camuncoli
Okładka Francesco Mattina
Scenariusz Kieron Gillen, Simon Spurrier
Rysunki Emilio Laiso
Okładka Ashley Witter
Scenariusz Kieron Gillen
Rysunki Salvador Larroca
Okładka David Marquez
Scenariusz Matthew Owens
Rysunki Denys Cowan
Okładka Jesus Saiz
Scenariusz Charles Soule
Rysunki Angel Unzueta
Okładka Phil Noto
Scenariusz Jan Strnad, Ron Marz, Henry Gilroy, Tim Truman, Mark Schultz, Ryder Windham i inni
Rysunki Anthony Winn, Jan Duursema, Rodolfo Damaggio, Steve Crespo, Galen Showman, Robert Teranishi, Martin Egeland i inni
Okładka Drew Struzan
Scenariusz Charles Soule
Rysunki Angel Unzueta
Okładka Phil Noto
Scenariusz Charles Soule
Rysunki Giuseppe Camuncoli
Okładka Jim Cheung
Scenariusz Jody Houser, Duane Swierczynski
Rysunki Emilio Laiso, Oscar Bazaldua, Paolo Villanelli, Fernando Blanco
Okładka Phil Noto
Scenariusz Kelly Thompson
Rysunki Marco Checchetto
Okładka Paul Renaud
Scenariusz Michael Stackpole, Jan Strnad
Rysunki Gary Erskine, John Nadeau, Steve Crespo, Jim Hall, Drew Johnson
Okładka Kevin Ryan
Scenariusz Jason Aaron, Jason Latour
Rysunki Salvador Larroca, Michael Walsh
Okładka Mike Mayhew
Scenariusz Ben Acker, Ben Blacker
Rysunki Eric Jones
Okładka Eric Jones
Podczas Wielkiego Kryzysu, publiczność filmowa była spragniona wszelkiego rodzaju filmowej różnorodności, a spektakularności pożądano nieustannie. Tyle że w latach 30. XX wieku odpowiednik spektakularności był bardzo odmienny od dzisiejszych naładowanych wybuchami oczekiwań. Z tamtej ery filmu jeden z najbardziej popularnych form ekranowego splendoru były prace Busby’ego Berkeleya.
Berkeley przybył do Hollywood prosto z Broadwayu, gdzie był znany z powodu numerów tanecznych, które odrywały się od rzeczywistości pozostałych filmów; sceny tak fantastyczne, że trudno było je osiągnąć przez fizyczne ograniczenia kina. Jego najznamienitsze dzieła to „Nocne motyle” (Footlight Parade), „Poszukiwaczki złota” (Gold Diggers of 1933) czy „Ulica szaleństw” (42nd Street). Każdy z tych filmów ma wręcz absurdalną liczbę tancerzy i ujęcia, z których wiele zaangażowano w figury geometryczne.
Rozumiem, że możecie zastanawiać się w jaki sposób numery taneczne mogły w ogóle zainspirować George’a Lucasa. Ale jesteście w błędzie.
Zanim przejdziemy do „Gwiezdnych Wojen” łatwiejszą ścieżką będzie sekwencja „Anything Goes” w „Indianie Jonesie i Świątyni Zagłady”. Willi Scott – wspaniale zagrana przez Kate Capshaw – rozpoczyna film od chińskiej wersji „Anything Goes” Cole’a Portera, w jednej z najbardziej cudownie abstrakcyjnych sekwencji ze wszystkich filmów o Indiana Jonesie. Po zrobieniu kilku kroków tanecznych w głównym pomieszczeniu klubu Obi-Wan, Willie bierze swoją ekipę i przechodzą do dużego błyszczącego pomieszczenia, gdzie wykonują swój numer taneczny w stylu Busby’ego Berkeleya. Ma to sens dla filmu o Indym, ze względu na popularność Busby’ego Berkeleya w tamtym okresie, a także to, że miejsce gdzie wykonany jest numer taneczny jest oddzielone od reszty klubu, tak jak Bekeley by tego chciał. W „Gwiezdnych Wojnach” także przemycono inspirację Berkeleyem, praktycznie zawsze, gdy pojawia się Sy Snootles.
Sy Snootles po raz pierwszy w „Gwiezdnych Wojnach” pojawia się w „Powrocie Jedi”, niezależnie jaki numer muzyczny widzimy w jej wykonaniu, czy „Jedi Rocks” czy „Lpati Nek”, w zależności od wersji „Gwiezdnych Wojen”. Pałac Jabby to doskonałe miejsce na takie coś, ma to sen, także ze względu w jaki sposób oddaje to odrażający charakter Jabby Hutta.
Największy wpływ Busby Berkeley miał na to co widzieliśmy w trzecim sezonie „Wojen klonów”, w odcinku pt. The Hunt for Ziro.
Numer taneczny Sy ma miejsce w pałacu Gardulli Hutta, dzieli wiele ujęć jak i ruchów z zainspirowaną Berkeleyem sceną w „Świątyni Zagłady”. To świetny i zabawny hołd zarówno Indiana Jonesowi jak i Busby’emu Berkeleyowi jednocześnie.
Ale to nie jest najdziwniejsza inspiracja Berkeleyem w „Gwiezdnych Wojnach”. Ten zaszczyt przypada Aaronowi Allstonowi, autorowi książek Star Wars i maniakowi kina. W jego ostatniej książce X-Wingi: Cios łaski jedyny w uniwersum „Gwiezdnych Wojen” inteligentny Gamorreanin, Voort „Prosiak” saBinring, odgrywa rolę tancerza i wykonuje pewien numer podczas ważnej misji Eskadry Widm (jako zasłonę dymną). Zapytałem Aarona o to zanim umarł, i on także inspirował się „Świątynią zagłady”.
Busby Berkeley był choreografem i reżyserem dziesiątków filmów przez dekady. Jeśli jesteście zainteresowani przykładami jego wspaniałej choreografii jak i filmów, to „Nocne motyle”, „Poszukiwaczki złota” i „Ulica szaleństw” pewnie są najlepsze. To filmy, które każdy maniak filmowy powinien znać i może się nimi dzielić z całą rodziną.
Większość filmów Busb’yego Berkeleya jest dostępnych na DVD czy Blu-ray, a także w serwisach streamingowych za małą opłatą (Amazon, iTunes).
„X-Wingi: Cios łaski” są wciąż dostępne u Del Reya w linii Legend.
Raz na warsztatach pisarskich zapytałem autora „Gwiezdnych Wojen” Aarona Allstona o jego ulubiony film.
– „Pole bitwy” – odpowiedział.
Myślę, że wiele można powiedzieć o ludziach po ich odpowiedziach, a Aaron nie był tu wyjątkiem.
Po pierwsze, to był film o którym nigdy wcześniej nawet nie słyszałem. Zapisałem go sobie w moim notatniku i poprzysiągłem sobie, że dowiem się dlaczego jeden z moich ulubionych autorów cenni ten film bardziej niż wiele innych.
Wyprodukowany w 1949 roku „Pole bitwy” (Battleground) powszechnie jest uznawany za pierwszy istotny film zrobiony o II wojnie światowej nakręcony już po jej zakończeniu. W całej serii rozważań o wpływie kinematografii na „Gwiezdne Wojny” wiemy, że filmy o II wojnie światowej miały swój wkład, ale ten przykład wziął mnie z zaskoczenia.
Film opowiada o zżytej ze sobą grupie żołnierzy (w tym niesamowicie młody Ricardo Montalban), którzy muszą znaleźć swoją drogę do obrony Bastogne podczas bitwy o Ardeny.
Oglądając ten film, czytelnicy książek Star Wars Aarona Allstona od razu rozpoznają pewne podobieństwa. Każdy z żołnierzy w kompanii ma powód dla której w niej jest, jedne są bardziej tajemnicze niż inne, oni śmieją się, bawią, żartują w sposób dający pewność, że wywołało to uśmiech na twarzy Aarona.
Ale ważniejsze jest to, że film ukazuje kompanię żołnierzy z pewną grupową dynamiką, którą daje się poczuć w „Eskadrze Widm”, ale też jest zasugerowana w niektórych odcinkach „Wojen klonów”. Żaden z tych żołnierzy nie chce tam być z własnej woli, ale jednocześnie starają się ukazać innym swoją przydatność drobnymi sprawami, a im lepiej się poznają tym bardziej ściągają z siebie powłokę macho, kawałek po kawałku.
Co więcej, film przede wszystkim uderza równowagą między zabawą i smutkiem, w sposób taki, że nie byłem pewien iż to w ogóle możliwe w filmach wojennych z lat 40. czy 50. To równowaga, którą Aaron zawarł w każdej ze swoich powieści „Star Wars”, w szczególności w ostatniej. X-Wingi. Cios łaski to najbardziej dychotomiczna powieść „Star Wars” z najnowszych, która utkwiła w mej pamięci, pełna słodko-gorzkich emocji zamaskowanymi swoistą komedią przez Aarona, który w doskonały sposób bazuje na „Polu bitwy”. Zarówno film (jak i książki Aarona) ukazują absurdy wojny i głębokie przeżycia osób w nich walczących.
Emocje, które przywołuje Aaron w chwili gdy Prosiak miłosiernie zabija są bardzo podobne do emocji odczuwalnych gdy oglądamy jak ważą się losy postaci Ricardo Montalbana.
– Kiedy to zobaczysz, myślę, że się domyślisz dlaczego i myślę, że ci się spodoba – powiedział mi wtedy.
Nigdy nie miałem okazji porozmawiać z nim o tym filmie, ale miał rację. Pokochałem to ale też zrozumiałem jak pisał dynamikę drużyny w swoich książkach o „Eskadrze Widm”.
„Pole bitwy” nie zostało sklasyfikowane, ale jest to film odpowiedni dla każdego, kto potrafi wysiedzieć przez dwie godziny przy czarno-białym filmie wojennym.
Kiedy go zobaczycie, myślę, że zrozumiecie dlaczego to był ulubiony film Aarona Allstona i myślę, że także go polubicie.
