Dziś pytanie niby ogólne o dźwięki, więc odpowiada Ben Burtt, jednak naprawdę koncentruje się tylko na jednym przypadku z „Mrocznego widma”.

P: Hologram Dartha Sidiousa ma inne zniekształcenia dźwięku niż pozostałe. Czy hologramy mają swoją indywidualność, tak jak różni uczestnicy wyścigu Podracerów? Jak to stworzyliście?

O: Próbowałem osiągnąć efekt, by hologram w dźwięku oddawał trochę postać, którą przedstawia. Tonalność hologramu Sithów jest w częściowo zrobiona na syntezatorze elektronicznym. Dwie fale sinusoidalne o niskiej, ale prawie identycznej częstotliwości są grane w tym samym czasie. Ta niewielka różnica w częstotliwości powoduje efekt zwany dudnieniem (więcej o tym można dowiedzieć się podczas lekcji fizyki). Rezultatem są wahania wysokości dźwięku (w górę i dół). Dodałem też krótki dźwięk fali radiowej, który słychać gdy przełączamy się między stacjami nadawczymi. To jedno z moich ulubionych źródeł dźwięku. Ostatecznie dodałem bardzo mocno zwolniony dźwięk myśliwca strzelającego z działka Vulcan, czyli napędzanego elektronicznie karabinu maszynowego wystrzeliwującego 100 pocisków na sekundę.

Dziś pytanie o anatomiczne szczegóły jednej z najpopularniejszych ras w galaktyce „Gwiezdnych Wojen” (przed czasami Disneya), czyli twi’leków. O starych rasach wypowiedział się Leland Y. Chee.

P: Staram się zweryfikować uszy twi’lekanek. Mężczyźni są ukazani z ludzkimi uszami, ale w przypadku kobiet nie mogę nie mogę znaleźć zdjęcia bez nakrycia głowy, by stwierdzić czy te stożki to część tego nakrycia, czy może uszy, w dodatku te stożki nie zawsze są w tym samym kolorze co macki.

O: Stożki znajdują się po obu stronach głowy twi’lekanek i zastępują im uszy. Są częścią głowy, a nie nakrycia. Oola w „Powrocie Jedi” oraz większość twi’lekanek tła w „Wojnach klonów” ma białe stożki, podczas gdy Numa i wszystkie twi’lekanki w prequelach mają stożki pasujące do ich koloru skóry. Shiri’ani, postać z „Star Wars Roleplaying Game” to przykład twi’lekanki bez nakrycia głowy, na jej przedstawieniu można zobaczyć jak wyglądają ich głowy, bez ludzkich uszu. Niektóre starsze obrazki z EU ukazywały twi’lekanki z ludzkimi uszami. Początkowo uznawaliśmy to za niekanoniczne, ale być może tamte twi’lekanki były w jakiejś części ludźmi. (Tak, dobrze słyszeliście. Twi’lekowie i ludzie mogą się krzyżować).


Oola


Numa i Obi-Wan

Dziś pytanie do Davida Dozoretza, który odpowiadał za animatykę w Epizodzie I.

P: Która scena animowana w „Mrocznym widmie” jest twoją ulubioną?

O: Jestem szczególnie dumny z podracerów. To scena, z którą mam bezpośrednio najwięcej wspólnego. Zrobiłem tam osobiście prewizualizację 75% ujęć. Alex Lindsay, jeden z artystów animatyki pracujących nad „Mrocznym widmem” zrobił pozostałe 25%. Myślę też, że to jedna z najbardziej zabawnych sekwencji filmu, czysta adrenalina i jednocześnie jest to bardzo inne od tego co jest w pozostałej części filmu. Otrzymałem potężnego kopa, gdy to oglądałem, ale również gdy nad tym pracowałem.

Dziś kolejne pytanie o dźwięki “Mrocznego widma”. Odpowiada - Ben Burtt.



P: W jaki sposób decydowałeś o „osobowości” każdego z różnych dźwięków silników dla każdego z podracerów? Czy używałeś dźwięków z prawdziwego świata?

O: Chciałem z pewnością nadać każdemu pojazdowi osobowość. Rozważałem zarówno pilota i wszystko co chcę by publiczność polubiła jak i bała się pewnego pojazdu czy postaci.

Dźwięki podów mogą być potężne, wściekłe, komiczne, gładkie, fajne, staromodne, głupkowate lub niebezpieczne. Staram się tworzyć dźwięki, które potem mogę w pewien sposób mogą wpływać na tego typu ubarwienie. Dźwięki podów były nagrywane w samochodach, łodziach, starych samolotach wojskowych, elektrycznych szczoteczkach do zębów, golarkach, motocyklach, rakietach i helikopterach.

Dziś pytanie do Bena Burtta o dźwięki i krótka, acz treściwa odpowiedź. Choć bardziej to wygląda na przepis na głos ala Chewbacca.



P: Jakich dźwięków użyto by stworzyć słynyn głos Chewbaccy?

O: Głównie to głosy niedźwiedzi, odrobina morsów, psów i dorzuconych lwów.

Dzisiejsze pytanie w bardzo podobnej formie już raz było. Jednak wówczas Lucasfilm odpowiedział dość krótko i jak widać nieprzekonywująco. Dziś musieli się trochę bardziej wysilić.

P: Jak to możliwe, że Ewoki w filmach o Ewokach mówią, a nie mówią w „Powrocie Jedi”? Myślałem, że te filmy to prequele, więc co uciszyło te małe, futrzaste stworzenia?



O: Zrzućmy to na licencje kreatywną. To by Ewoki mówiły było bardzo ważne w opowiadaniu ich historii (a dobry narrator dodatkowo wyklarował pozostałe rzeczy). Być może Lucasfilm wyciągnął wnioski z całych scen mówionych w języku wookiech, jak to miało miejsce w „Star Wars Holiday Special”.

Zaś dla tych, których interesuje wyjaśnienie wewnątrz uniwersum, może Ewoki wcale nie mówiły w Basicu, a w innym, trudnym języku który został przetłumaczony dla widza na ekranie. To co my w Stanach znamy jako Basic to oczywiście angielski. Ale w innych krajach, gdzie angielski został zdubbingowany, widz będzie interpretował Basic jako swój rodzimy język. Wszyscy możemy zatem oglądać film, nie wiedząc nawet jak naprawdę brzmi Basic.

Dziś pytanie o figurkę Hasbro z 2007.

P: Dlaczego w wydanej jakiś czas temu figurce Tycho Celchu, nosi on hełm pilota Y-winga, podczas gdy powinien to być hełm pilotów A-wingów?

O: Żeby było jasne hełmy które widzimy, że są noszone przez pilotów w scenach z kokpitów w „Powrocie Jedi” to część oficjalnych mundurów dla pilotów każdego typu maszyn. Piloci X-wingów (dowodzeni przez Dowódcę Czerwonych, Wedge’a Antillesa) noszą tradycyjne pomarańczowe stroje. Piloci Y-wingów (przewodzi im Dowódca Szarych, Horton Salm) noszą szare mundury. Piloci A-wingów (Dowódca Zielonych, Avel Crynyd) noszą zielone stroje. Zaś piloci B-wingów (nienazwany Dowódca Niebieskich) noszą czerwone (ktoś musi je nosić). Ale w scenie odprawy, w tle widać pilotów A-wingów, którzy trzymają hełmy z Y-wingów. Na tym właśnie bazuje figurka. Jednocześnie podczas bitwy te hełmy widać jedynie w kokpitach Y-wingów.



K: Warto dodać jedną rzecz. Z czasem w Lucasfilm ustalono, że Dowódca Niebieskich jednak nie jest anonimowy. To Merrick Simms.

Dziś kolejne pytanie o klasyczną trylogię, poniekąd dotykające zmian.

P: Kto strzelił do Threepio w Mieście w Chmurach? Głosy nie wskazywały na szturmowców?



O: Wiemy, że w „Nowej nadziei” nie wszyscy szturmowcy to klony Jango jak w prequelach. Z innych źródeł EU wiemy o innych osobach, które klonowano oprócz Jango, jak również to, że szturmowcy byli normalnie rekrutowani, a nie klonowani. Dlatego w oryginalnej trylogii szturmowcy nie brzmią jak Temuera Morrison.

I może nie jesteś też jedynym, kto uznał, że oryginalny głos mówiący kwestię „Kim jesteś?” jest zbyt rozmyty. To może tłumaczyć dlaczego ta wypowiedź została nagrana ponownie przy okazji zmian do „Imperium kontratakuje” w „Wersji specjalnej”.

Dziś mamy ciekawe pytanie na które odpowiedź ukazuje rozwój znaczenia kobiet w szeregach Imperium i w kulturze przed czasami walki o różnorodność, tak istotną w nowym kanonie.

P: Dlaczego nie ma kobiet oficerów Imperium w filmach „Gwiezdne Wojny”? Czy Imperator był seksistą?

O: Jeśli popatrzymy tylko na Epizod IV, to z wyjątkiem księżniczki Lei, zarzut seksizmu może się równie dobrze odnosić do Sojuszu Rebeliantów. Demografia w szeregach Imperium i Sojuszu w filmach jest bardzo podoba, ze względu na obsadzanie w tych rolach lokalnych mieszkańców i socjalne normy okresu w którym powstawały filmy. W Expanded Universe kobiety w szeregach Imperium są zdecydowanie bardziej widoczne, choć są tam pewne przesłanki ukazujące seksizm Imperium. Od mającej kamienne serce Ysanne Isard po genialną i wydajną admirał Daalę, kobiety oficerowie odgrywały ważną rolę w zmieniającym się Imperium. A poza oficerami także inne kobiety miały istotne role w Imperium pracując w cieniu, jak Mara Jade, Lumiya czy Arden Lyn. W komiksach „Dziedzictwo” kobiety służące w Imperium odgrywały rolę moffa (Nyna Calixte), przywódcy eskadry myśliwców (Gunn „Gunner” Yage), czy nawet następnej osoby w linii sukcesji do imperialnego tronu (księżniczka Marasiah „Sia” Fel), a nawet szturmowców. Kolejnym kobiecym oficerem na którego warto zwrócić uwagę jest Mahd Windcaller z Karmazynowego Imperium II, będąca uderzającym podobieństwem do ówczesnej szefowej działu wydawniczego Lucasfilmu, czyli Lucy Autrey Wilson. Panteon zdolnych kobiet w Imperium się rozrasta, wizualnie także w grach, choćby z Juno Eclipse w grze The Force Unleashed.

Dziś ogólne pytanie o jedno zdanie z “Nowej nadziei”.



P: W Epizodzie IV Luke chce dołączyć do Akademii. Z pewnością nie planował dołączyć do imperialnej instytucji wojskowej tylko po to by opuścić Tatooine? Możecie wytłumaczyć czym jest ta akademia?

O: Akademia jest uznaną i starożytną instytucją, która trenuje młodych kadetów przed ich satysfakcjonującą karierą pośród gwiazd. Ma trzy podstawowe oddziały – Eksploracji, Wojskowości i Serwisów Kupieckich. Gdy Imperium doszło do władzy, zaczęło transformować Akademię by trenowała przyszłych oficerów imperialnej floty gwiezdnej. Wielu młodych mężczyzn i kobiet wcielono w struktury imperialne prosto z Akademii. Akademia to nie jest jeden kampus, ma wiele oddziałów rozrzuconych po galaktyce.

Biggs Darklighter dołączył do Akademii, uzyskał licencję na prowadzenie okrętu nie-wojskowego, frachtowca „Rand Ecliptic”. Luke Skywalker zapewnił Biggsa, że kiedy dołączy do Akademii, nie da się zrekrutować do floty imperialnej, choć nie było jasne jak Luke zamierza uniknąć takiego losu.

Dziś pytanie do Bena Burtta o kulisy pracy.



P: Jakiego procesu używasz by stworzyć języki dla różnych gatunków obcych?

O: Proces jest bardzo skomplikowany, zazwyczaj zaczynam od znalezienia rzadkich języków które do mnie przemawiają i mają charakter obcego gatunku nad którym pracuję. Inspirując się prawdziwym językiem włącznie z jego kulturowymi znaczeniami i szczegółami, zapisuje fonetycznie dźwięki które są esencją danego języka. Potem pracuję z aktorami, z ludźmi obdarzonymi szczególnymi talentami wokalnymi i nagrywam ich naśladowanie moich fraz przypominających dźwięki. Często w procesie miksuję uzyskany materiał z dźwiękami wydawanymi przez zwierzęta by uzyskać oczekiwany efekt.

Dziś pytanie o pracę scenografa, odpowiada Gavin Bocquet, scenograf prequeli.

P: Co jest najbardziej przyjemną rzeczą pracy scenografa?

O: To bardzo trudne pytanie i nie mana nie jednej odpowiedzi. Prawda jest taka, że najlepszy w tej pracy jest udział w wielu różnych rzeczach, niezależnie czy to jest projektowanie planu filmowego,, rekwizytów, szukanie lokacji czy budowanie scenografii. Na przykład, w jednym filmie możesz pracować jedynie w studio, ale już w następnym w lasach deszczowych Ameryki Południowej.

To sprawia, że nigdy się nie nudzisz, i nigdy nie robisz tej samej pracy każdego dnia. Zawsze pracujesz z wieloma różnymi kreatywnymi osobami, w tym reżyserem, scenarzystą, operatorem i innymi. To zawsze jest bardzo stymulujące.

Dziś pytanie techniczne o animacje w „Mrocznym widmie”. Odpowiada przedstawiciel Industrial Light and Magic.

Jaka była największa trudność w animowaniu Jar Jar Binksa? Pośród wielu wyzwań z Jar Jarem, było kilka które pozostały stałe. Estetycznie, jednym z wyzwań z którym animatorzy musieli się zmierzyć, była szyja Jara Jara i utrzymanie jej w odpowiedniej posturze między głową a tułowiem. W niektórych scenach, animacja nakładała jego głowę na tułów, a jego szyja miała tendencję by się zbyt rozciągać w dowolnym kierunku między tymi dwoma częściami ciała. To był problem dla wielu animatorów Jar Jara, musieli być jego świadomi i unikać go, w szczególności podczas scen, w których Jar Jar miał się poruszać żywiołowo.

Niecodzienna długość uszu Jar Jara stworzyła kolejny problem tak dla animatorów jak i modelarzy. W sumie częściej niż rzadziej, stało się jasne, że jego uszy przecinają jego ramiona, zwłaszcza po każdej symulacji z ruchem uszu lub ubraniem. Z tego powodu, wymodelowano poprawioną wersję jego uszu i kamizelki, by naprawić powtarzający się problem. Ale wciąż bardzo często, trzeba było poprawiać kształty prawie przy każdym ujęciu.

Na poziomie odtwarzania, Jar Jar stworzył jeszcze jeden problem dla wielu swoich animatorów. W przeciwieństwie do jego numerów w typie Jerry’ego Lewisa, z powodu ciągłości akcji, Jar Jar musiał pojawiać się w scenach nie kradnąc ich żywym aktorom czy innym postaciom komputerowym, które odgrywały właśnie swoją część akcji. Te sceny były o tyle trudne dla animatorów, bo ci przywykli do dostarczania żywiołowego, ekspresyjnego przedstawienia bohatera, zwłaszcza jak animowali Jar Jara. Wiele razy animatorzy musieli ograniczać animację Jar Jara, zostawić choćby kilka mrugnięć okiem, subtelne poruszenie się albo niewielkie ruchy kończyn.

Innymi słowy, utrzymanie Jar Jara „żywym”, bez kradnięcia sceny innym aktorom.

Dziś kolejne pytanie do Steva Sansweeta. Tym razem o ukryte znaczenie dialogu.



P: W Epizodzie IV, Leia nazwała Hana niechlujnym nerfopasem. Czym jest Nerf?

O: Powiedzmy sobie wprost, że to nie był największy komplement w galaktyce. Cytat właściwe pochodzi z „Imperium kontratakuje” i w pełni oddaje gorący temperament księżniczki, która mówi: „ty podły... zapyziały nerfropasie!” Nerfy, podobnie jak niektórzy kąpani w gorącej wodzie piloci, są temperamentne i kłótliwe. Na tym kończą się podobieństwa. To domowe, roślinożerne zwierzęta hodowane ze względu na delikatne mięso. To zaleta, bowiem mają one jeden z najmniej przyjemnych zapachów w tej części Rdzenia Galaktyki. Smukłe i giętkie stworzenia mają długie futro, które pokrywa ich muskularne ciała oraz posiadają matowe, zakrzywione rogi. Mają też tendencję do plucia na swoich przewodników, co z pewnością nie czyni pracy pasterzy nerfów łatwiejszej.

K: Natomiast o tym kim jest nerfopas pisaliśmy tutaj.

Dziś kolejne pytanie do Nicka Gillarda o sztuki walki i „Mroczne widmo”.



P: Jakie typy sztuk walki Ray Park (Darth Maul) znał, jeśli zał jakieś. I jakie dokładnie, jeśli miało to miejsce, wpłynęły na scenę finalnej walki?

O: Rey Park szkolił się w wushu i Długiej Pięści. Obie koncentrują się na walce bez broni, więc ich wpływ na walczenie mieczami świetlnymi był minimalny.

K: „Długa Pięść” (ang. Long Fist) to potoczna nazwa Chángquán, popularnej w północnych Chinach.

Dziś kolejne pytanie do Douga Chianga. Dotyczy prequeli, ale głównie koncentruje się na „Mrocznym widmie”.



P: Czy projektując nową trylogię „Gwiezdnych Wojen” czerpaliście inspirację z jakiś projektów Ralpha McQuarrie’ego, które powstały dla klasycznej trylogii?

O: Oczywiście. Ralph, podobnie jak inni projektanci oryginalnych filmów, stworzyli niezrównane projekty „Gwiezdnych Wojen”. Byli niesamowitym źródłem wpływu na mnie osobiście, i tak też pozostanie. Mieliśmy dużo szczęścia móc wykorzystać ich twórczość jako inspirację, w momencie gdy się zacinaliśmy. Możecie zobaczyć wpływ Ralpha w Epizodzie I na Coruscant ale również Tatooine.

K: Chiang pozostaje za sterami także w obecnych filmach, zaś inspiracje jego pomysłami widać nawet w „Skywalker. Odrodzenie”, o czym pisaliśmy tutaj. Zaś więcej o jego wpływie na projekt Tatooine było tutaj.